สวัสดีชาวโลก
ถึงเพื่อนพ้อง พี่ ป้า น้า อาทั้งหลาย ตอนนี้กะลังครึ้มอกครึ้มใจ๋ เคลียร์งานเสร็จหายใจโล่งคอขึ้นมา ก็อยากเอาเรื่องสัพเพเหระที่เจอๆมา มาแบ่งปันกับเพื่อนทั้งที่อยู่เมืองไทย (แต่ไม่ค่อยได้เจอกั๋น) และทั้งที่โกอินเตอร์ รวมทั้งคนจรที่ผ่านมาแวะเยี่ยม จะได้มีโอกาสได้คุยกันมั่ง ถึงแม้มันจะไม่ real time (PCR) ก็ตาม ฝากถึงชาวไกลบ้านไกลเมือง ถึงไม่เจอกันแต่ก็จะได้ไม่แหง่ว ไม่เหงา เอาไว้อ่าน ไว้(คอม)เมนท์กันเล่นๆ
จะว่าไป ชีวิตมันก็คือการเดินทางนั่นแหละ เพื่อนเอย...
ไม่จำเป็นว่าจะต้องไปเที่ยวถึงจะมีอะไรมันส์ๆ ถึงแต่ละวันจะทำอะไรรูทีนซ้ำๆกัน
แต่มันก็ไม่เคยมีวันไหนที่เหมือนกันเลยนิ ไม่ว่าจะนอนเล่น, ไปเรียน, ทำงาน(เอาออกจากหางหมู), กินขนม, ขึ้นรถเมล์, อ่านหนังสือ(+หนังสือการ์ตูน), เล่นกะหมากะแมว, ไปเดินป่า, แอบหนีเที่ยว, ฯลฯ ทุกอย่างก็ให้อะไรๆกับชีวิตเยอะมักมัก ขอแค่เรา ใส่ใจที่จะรับ ว่าเราเรียนรู้อะไรระหว่างทางเดิน อย่างเป็นกลาง ไม่ตัดสิน เท่านั้นเอง
บทเรียน และความสุขเล็กๆน้อยมีอยู่รอบๆตัวเรา ทุกวัน สนุกที่จะเฝ้ามองการเดินทางแต่ละก้าว แล้วอยากเอามาแลกเปลี่ยนแบ่งกันอ่าน ก็เลยขึ้นบ้านใหม่ เปิดบล๊อกบันทึกมันซะ
แรกๆ คงขุดเอาเรื่องราวบันทึกสะสม เรื่อง ท่องเที่ยว!! ที่ save as draft เอาไว้มาอัพเล่าสู่กันฟังละเด้อค่า ที่อีชั้นกั๊กไว้เยอะ คงเพราะอยู่ในโหมดตึงๆ ประมาณว่า shift ไปทาง ลักษณ์หก + หนึ่ง ใจมันไม่อยากอัพ ติดเพอเฟ็กซะมาก ถึงตอนนี้ มันสบายๆ ชิวๆ พอเราวางใจมากขึ้น ยึดอะไรไม่เข้าเรื่องไว้มันก็เท่านั้นเอง...
วางความกังวล แล้วบันทึกการเดินทางมาไว้สอนให้เรารู้ตัว จะดีซะกว่า
ขออภัยที่ไม่สดใหม่ทันเหตุการณ์ซักเท่าไหร่ ถือซะว่าเอาเหตุการณ์ที่ผ่านมาผ่านไป มาชงกินกันเป็นของว่างระหว่างทางละกันนะคร๊าบ
ป.ล. ถึงชาวเผ่า บล๊อกนี้จะเดินทางลึกไม่ลึกขนาดไหน ข้าน้อยก็มิอาจรู้ได้ ขอดูเทรนไปซักอึดใจเด้อค่า บางเรื่องสำหรับเรา การบรรยายเป็นตัวหนังสือ(ให้มันเข้าใจ) มันก็ดูยากกว่าที่จะไดอะลอกอ่ะนะ เหอ เหอ
ถึงเพื่อนพ้อง พี่ ป้า น้า อาทั้งหลาย ตอนนี้กะลังครึ้มอกครึ้มใจ๋ เคลียร์งานเสร็จหายใจโล่งคอขึ้นมา ก็อยากเอาเรื่องสัพเพเหระที่เจอๆมา มาแบ่งปันกับเพื่อนทั้งที่อยู่เมืองไทย (แต่ไม่ค่อยได้เจอกั๋น) และทั้งที่โกอินเตอร์ รวมทั้งคนจรที่ผ่านมาแวะเยี่ยม จะได้มีโอกาสได้คุยกันมั่ง ถึงแม้มันจะไม่ real time (PCR) ก็ตาม ฝากถึงชาวไกลบ้านไกลเมือง ถึงไม่เจอกันแต่ก็จะได้ไม่แหง่ว ไม่เหงา เอาไว้อ่าน ไว้(คอม)เมนท์กันเล่นๆ
จะว่าไป ชีวิตมันก็คือการเดินทางนั่นแหละ เพื่อนเอย...
ไม่จำเป็นว่าจะต้องไปเที่ยวถึงจะมีอะไรมันส์ๆ ถึงแต่ละวันจะทำอะไรรูทีนซ้ำๆกัน
แต่มันก็ไม่เคยมีวันไหนที่เหมือนกันเลยนิ ไม่ว่าจะนอนเล่น, ไปเรียน, ทำงาน(เอาออกจากหางหมู), กินขนม, ขึ้นรถเมล์, อ่านหนังสือ(+หนังสือการ์ตูน), เล่นกะหมากะแมว, ไปเดินป่า, แอบหนีเที่ยว, ฯลฯ ทุกอย่างก็ให้อะไรๆกับชีวิตเยอะมักมัก ขอแค่เรา ใส่ใจที่จะรับ ว่าเราเรียนรู้อะไรระหว่างทางเดิน อย่างเป็นกลาง ไม่ตัดสิน เท่านั้นเอง
บทเรียน และความสุขเล็กๆน้อยมีอยู่รอบๆตัวเรา ทุกวัน สนุกที่จะเฝ้ามองการเดินทางแต่ละก้าว แล้วอยากเอามาแลกเปลี่ยนแบ่งกันอ่าน ก็เลยขึ้นบ้านใหม่ เปิดบล๊อกบันทึกมันซะแรกๆ คงขุดเอาเรื่องราวบันทึกสะสม เรื่อง ท่องเที่ยว!! ที่ save as draft เอาไว้มาอัพเล่าสู่กันฟังละเด้อค่า ที่อีชั้นกั๊กไว้เยอะ คงเพราะอยู่ในโหมดตึงๆ ประมาณว่า shift ไปทาง ลักษณ์หก + หนึ่ง ใจมันไม่อยากอัพ ติดเพอเฟ็กซะมาก ถึงตอนนี้ มันสบายๆ ชิวๆ พอเราวางใจมากขึ้น ยึดอะไรไม่เข้าเรื่องไว้มันก็เท่านั้นเอง...
วางความกังวล แล้วบันทึกการเดินทางมาไว้สอนให้เรารู้ตัว จะดีซะกว่า
ขออภัยที่ไม่สดใหม่ทันเหตุการณ์ซักเท่าไหร่ ถือซะว่าเอาเหตุการณ์ที่ผ่านมาผ่านไป มาชงกินกันเป็นของว่างระหว่างทางละกันนะคร๊าบ
ป.ล. ถึงชาวเผ่า บล๊อกนี้จะเดินทางลึกไม่ลึกขนาดไหน ข้าน้อยก็มิอาจรู้ได้ ขอดูเทรนไปซักอึดใจเด้อค่า บางเรื่องสำหรับเรา การบรรยายเป็นตัวหนังสือ(ให้มันเข้าใจ) มันก็ดูยากกว่าที่จะไดอะลอกอ่ะนะ เหอ เหอ
แจ้งให้ทราบว่าข้าเจ้ามาเยือนแล้วเน้อ (^ -- ^)/
เราชอบเรื่องราวของวันธรรมดาๆ มากกว่า
วันไปเที่ยวมันก็ต้องมีเรื่องสนุกน่าเล่าอยู่แล้วเป็นธรรมดาสามัญ
เพราะงั้นวันไหนที่หาเรื่องสนุกเจอได้ในวันธรรมดา มันถึงกลายเป็นเรื่องที่มีความหมายเป็นพิเศษสำหรับเรา
ทำให้รู้สึกว่าชีวิตเป็นเรื่องที่ดี แฮ่~ ( ^ ^ )
เพิ่งผ่านอาการหดหู่เฉียบพลันมา
แต่ไปแทะหนมปังริมน้ำกับแอบหลับใต้ต้นไม้ก็หายละ
ติดใจ....วันหลังจะหาฤกษ์ไปปิกนิกริมน้ำอีก ฮา~
ถึงเพื่อน
เข้ามาเยี่ยมชมแล้วเน้อ ก็ถ้ามีโอกาสจะเข้ามาเยี่ยมเยียนบ่อยๆแล้วกันเน่อ ยังไงชีวิตเราก็ยังมีการเดินทางอีกมากมายให้น่าจดจำ ซึ่งการเดินทางไม่จำเป็นต้องเป็นสถานที่ แต่การเดินทางเราสามารถเดินทางไปได้ในที่ทุกๆที่ ในที่นี้มันรวมถึงใจคนด้วย เพราะเราแต่ละคนต่างก็รู้จักกัน แต่ละคนเข้าไปเดินทาง ทำความรู้จักมักคุ้นในจิตใจไงจ๊ะ ยังไงก็ขอให้ blog เดินทางเขียนเรื่องเล่าดีๆ มาเล่าสู่กันฟังนะ
เอิ้ก ทำไมตูนึกภาพปลาสวายงับหนมปังหว่า??
สงสัยเพราะกินริมน้ำ
นั่นแล ฟามสุขในชีวิตวันธรรมดา ใครว่าเรื่องดีหายาก
ในวันบ้าๆก็มีเรื่องให้เรายิ้มได้เสมอ
ขอบคุณที่แวะมาขึ้นบ้านใหม่ และร่วมเดินทางจ้า
ทักทายๆ
ich wünsche dir eine gute Reise.
มาเยี่ยมแล้วคร้าบบบ
เพิ่งอ่านหนังสือชื่อ Blink ของ Malcolm Gladwell อาจารย์วิชา Creativity แนะนำให้อ่าน เกี่ยวกับการใช้สัญชาตญาณ หรือลางสังหรณ์ ในการตัดสินใจ มีตอนนึงเค้าพูดว่า หลายๆอย่างบรรยายเป็นถ้อยคำไม่ได้ เพราะเราเรียนรู้มันด้วยสมองซีกขวา พอพยายามบรรยาย เราได้เปลี่ยนโหมดความคิดมายังสมองซีกซ้าย เราก็เลยคิดเรื่องนั้นไม่ออก
ฉะนั้น การเขียนบรรยายในบลอก ย่อมยากกว่าการถ่ายทอดความรู้สึกออกมาขณะยังสดในการ dialogue เป็นแน่แท้
(เรื่องอื่นของหนังสือเล่มนี้ก็เช่น งานวิจัยที่ว่าคนเรามีอคติแฝงเร้น คือคนเรามีอคติ แต่เราคิดว่าตัวเองไม่มีอคติ)
จะติดตามอ่านอย่างใกล้ชิดจ้า ให้กำลังใจครับ
หวัดดีจ้ะ
ดีใจที่จะได้ร่วมเดินทางไปด้วยกันอีกนะ..
แล้วไปคุยกันใน bloggang ด้วยกันด้วยนะคะ.. ปราย..
ย.เยี่ยมเยียน
จะเข้ามาแวะเวียนบ่อยๆน้า... add to favorites ไว้เลย จะได้มาเยี่ยมได้บ่อยๆ
เล่าความเป็นไปในชีวิตธรรมดาของแกมากกว่าอ่ะ อยากรู้ว่าเพื่อนๆเป็นยังไง ทำอะไรกันบ้าง ชั้นอยู่นี่ตกข่าวไปหลายเรื่องแล้ว ต้อง update ข้อมูลกันหน่อย อิอิ
ยังไงก็ขอชมกับบันทึกการเดินทางของแกนะ เริ่มต้นได้ดี สมเป็นแกจริงๆ แล้วจะร่วมเดินทางไปกับแกนะ..อาเจ๊
ถึงป๋าดำ เอ้ย! พี่ทิม แปลให้หน่อยเจ้าค่ะ (^^)
นักเดินทางมาแล้นน้า เจ้าหงิญเองจ้า เค้าเป็นน้ำตาแกะนะ กว่าจะบุกป่าฝ่าดงหาเว็บนักเดินทางจนเจอ เลือดตาแทบกระเด็น มาช้าแต่ยังดีกว่าไม่มา เค้าว่าตอนนี้ดอกหางนกยูงออกดอกเต็มไปหมดเลยล่ะ สวยดี คิดถึงอ้นง่ะ ออกดอกเต็มต้นเลย หมูแท็บมาแล้วไปแล้ว เหมือนโกหกเลย ตอนนี้ก็ดูน้องแมลง เฝ้าหาหนอนตามประสาคนทำวิจัย มีปัญหาโลกแตกเกิดขึ้นกับตัวเองด้วยล่ะนักเดินทาง น้ำตาก็เลยไหลจากแกะตัวนี้ น้ำตา แกะ เหมาะจริงๆๆ กับเรา มาจากการ์ตูนง่ะ สู้สุดใจไปสุดฝัน หาอ่านกันได้นะ
ปัญหาโลกแตกที่ว่าก็คือการวางตัว การสื่อสาร อะไรที่ควรพูด ควรทำ หรือไม่ควร การแก้ไขปัญหา การจัดการกับปัญหาแบบอยู่ตรงหน้า เราควรตอบ ควรพูดอะไร เราว่าเราเข้าใจกุ้งแห่งแดนอีสานแล้วล่ะ เจอเรื่องคล้ายกัน ปวดหมองชะมัด บางทีการโกหกบางเรื่องก็ดี แต่ดันไม่รู้จักโกหก ไอ้บางเรื่องที่น่าโกหกก็ไม่ยอมก็โกหก ปัญหาโลกแตกของเราง่ะ ตอนนี้กำลังหาทางสู้กับน้ำตาอยู่ แกะต้องเดินต่อไปเนอะ ก็แกะมันน่ารักดี บ้ายบาย แบะๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะ นักเดินทาง เขียนได้หนุกดี ชอบๆๆๆ